Cavaillé-Coll

Txin txin, txin txin, diruaren hotsa...

Total, dana da musikia. 

Bai, Lekeition Cavaillé-Coll¹ organo erromantiko zoragarria daukagu, estatuan jarri zen lehenengoa. Jose Jabier Uribarrenek eta Maria Jesus Agirrebengoak 1855ean herrirako erosi zutenetik (Fernando Garateak dixit Kurik 4an) makinatxo bat bide egin du harrezkero.

Guk, eskuorri hau bakarrik jartzeko asmoa genuen, baina kazetaritzan (eiona barre) egunerokotasunak...

 

Eskuorria eskuratzeko, egin klik hemen: Musikaldia Lekeitioko Cavaillé-Coll berriztatzean

Urteen joanak kalte egin dio (nori ez?), eta konponketak behar izan ditu. Azkenak, 1977an eta 1990ean. Gaur arte. Eta gaur, egoera larrian dago eta konpondu beharra dauka joko badu. % 40an omen dago, eta zuzenean sentitu genuen galera hori martxoaren 29ko kontzertuan.

Herritar batzuk antolatu egin dira, eta Lekeitioko organoaren lagunak elkartea sortu dute konpontzeko lanak ordaintzekko behar den dirua batzeko. Hortik larunbateko emanaldia.

 

Eta, jakina, dirua ipini behar denez, hautsak harrotu dira herrian: Norena da organoa? Pribatua bada, zergatik jarri behar dugu dirua herritarrok? Ez baduzu dirurik jartzen, ondarea gordetzearen kontra zaude! Dirua herriak ipintzen badu, izan dadila jabegoaren parte bat gurea!

Gero eta katoliko gutxiago egotearen ajeak.

Auzolanean hainbat gauza egiten dira gure herrian (azkena, Jose Arrueren Itxasgaña txakolina koadroaren erreprodukzioa Santa Katalinako bide zaharreko aterpean Lagunkoia taldearen eskutik), eta organoaren aldekoa ere herri ekimen bat da. Alde batekin: oraingo hau jabego pribatuaren aldekoa da. Eta Elizagaz eskarmentua hartutakoak gara gurean: gogoratu, bestela, zer gertatu zen Gizarte etxeagaz.

Kontuak kontu, herriko ondarearen aldeko Atabaka elkarteak ere eman du omen du bere iritzia: norbait ondarea berreskuratzeko, kontserbatzeko eta zabaltzeko lanean ari bada, haiek alboan egongo dira jabea edozein dela ere. 

Ez dira berba txikiak ondarea berreskuratzeko, kontserbatzeko eta zabaltzeko horiek. Zabaltzeko horrek adiera diferenteak ditu: bat, hedatzeko, eta bestea, zabalik egoteko. Bigarren hori interesatzen zaigu guri. Izan ere, zergatik egoten da elixia beti zarratuta elixkizunetarako izan ezik? Zenbat lekeitiarrek bisitatu du Zubietako jauregia? Ez dute zabaldu behar, bada, urtean birritan edonork bisitatzeko moduan? Zergatik du sarrera moztuta (eta beraz, pribatizatuta) Lumentzaren magaleko herri bideak?

Organora bueltan, Elizak ez omen du eskatu konpontzeko. Jakina, hori baino txori abilagoa da: ohartuko dira herritarrak eta arduratuko dira haiek.

Eta guk, kokolo-kokolo, konpondu egingo dugu. Zer erremedio. Eliza desegin eta ondarea saltzen ez duten bitartean, organoa gurean egondo den esperantzan.

Baina ezin dugu ahaztu Gizarte etxearena: elizak ederra negozioa egin zuen harekin.

(1) Euskera txukunagoan ere idatzi daiteke, eta ez Lekeition txukun-ek daukan esanahian.