Aiba, argija

1983a uholdeen urtea izan zen. Izugarriak egin zituen inguruko herrietan: Bilbokoa zabaldu zen Lau Haizetara, baina Bermeo eta Elantxobe sats eginda utzi zituen. Lekeition? Abuztuaren 26an argia joan zen eta hurrengo goizean bueltatu gabe zegoen. Eta, zer egin genuen lekeitiarrok? Bada, dana arrasta dendetatik: azukrea, olioa, esnea, txokolatea (zertarako txokolatea?)... Baten batek izango du, oraindik ere, orduko azukre paketerik ganbaran. Tira, egia esateko, hil batzuk lehenago ere argia joana zen, eta neurotiko samar genbiltzan.

Sustraia aldizkaria aldizkari baino noizbehinkari genuen ordurako: azaroan kaleratu zen (notizia berri-berriak ikusten duzuenez), eta modu xelebrean kontatzen zuen gertatutakoa.

 

 

 

Gaur, errepikatu egin da historia, argia joatearena esan nahi dugu. Penintsula osoan eta beste bazter batzuetan. Eta berriro izua. Duela hilabete inguru, Ursula Von der Leyen-en Europar Batasunak esan zigun (hobe sinestarazi) bizirauteko kit bat izan behar genuela etxean, badaezpada be, eta tartean esku-dirua. Bada, gaur, Bilbon ez omen da geratu dirurik kutxazain automatikoetan, eta denak barruak urratu beharrean diru plastikoarekin ezin pagata.    

Eta guk, herritar maiteok, utzi ote dugu urunik dendan atzetik etorri direnentzat?

 

Grândola, Vila Morena

Herenegun, apirilaren 25a. Esperantza kimera bat ez zela, benetan existitzen zela erakutsi zigun eguna. Gure belaunaldikoentzat, 70eko hamarkadan borroka sozio-politikoan zeudenentzat, adorea. Krabelinen iraultza. Diktadurak, eror zitezkeen, eta Franco ere eroriko zen. Urte eta erdi geroago, Franco Oliveira de Salazar-ekin bildu zen infernuan. Dagozela bertan erretzen betierean.

Egun hark esperantzaz gain, kantu bat utzi zigun iltzatuta barren-barrenean: Grândola, Vila Morena,

 

 

 

Munduko iraultzaile guztientzat ikur eta himno. Gauzak ez dira gertatu nahi eta pentsatu bezala, baina badugu esperantza. Beharko.

Grândola, Vila Morena-ri eta Krabelinen iraultzaren kantu bien gainean  gehiago jakin nahi izanez gero: 1 eta 2. 

Borrokak segitzen du.

 

Etxebizitza dela eta

Etxebizitza gora, etxebizitza behera, bizitza osoa daramagu itzulinguruka eta buelta-bueltaka. Eta beti txokolate berari bueltak ematen: etxebizitzen erdiak hutsik daudela, etxe berriak beraneanteentzat egiten direla, ezin dela aurkitu urte osorako etxerik alokairuan... 

Bada, udan alokatzen diren etxeak lekeitiarrenak dira, ez putre-funtsenak.

1991n, Lekeitioko Udaletik 3an,

10 urte geroago, 2000ko martxoan, ZER ESANAren 0 zenbakian

eta, hiruhilabete geroaogo, ekainean,

 

Dzangakoak, nahigabean seguruenik, izenburu harrigarri bat jarri zuten

Herriko etxebizitza sozialak bere balioaren erdian salduko dira

eta dirutan adierazi tituluaren azpian   

Etxebizitza sozialen salneurria 10-11 milioi inguruan egongo da, bere benetako balio 20-22 miloikoa izan arren

―Bere balio errealaren erdian? 

―Etxebidek, beraz Eusko Jaurlaritzak,  10-11 milioi pezetako subentzioa eman zuen etxebizitza bakoitzeko?  

―Sakatujona beste bateri! 

―A, ez zela horretara izan? Zelan, bada? 

―Horrela bai! Merkatu librean saldu izan balira prezioa 20-22 milioikoa izango zen! 

Baina, balioa eta prezioa gauza bera? Okurritu ere! Euskarazko azterketan sinonimotzat ematen badituzu, penko.

Ondo geratu nahian, begian aurrean jarri zigun Jaurlaritzak berak zer gertatzen den negozio honetan: etxea eraikitzen duenak % 100 eskuratzen du garbi, gutxienez. Eta etxebizitza sozial haiek eraiki zituenak dirua irabazi zuela gogoan hartuta... Egin kontu!

Argi utzi zuen Agurtzane Gojenolak 1991n: espekulazioa. Izan ere, benetan balio dute 50000 € lau marrak lurrean marraztuta? Prezioa, baina, horixe da.

Eta hemen gaude, 2025ean. Zenbat balioko dute Beitia Hotela zenaren orubean eta frailekietan egingo diren etxeek? Eta Gamarra enparantzan, markesitoaren etxean, egingo direnek? Prezioa badakigu. Gamarrakoan 60 m²-koak, 450.000 €; 100 m²-koak, 600.000 €. Besteak antzera. Dirutza ederrak irabaziko ditu norbaitek. Eta Beitiakoak denak daude salduta, antza. 

Erosi ote du 30 urte inguruko ezein lekeitiar gaztek etxe horietakoren bat? Edo duela 25 urte ZER ESANA egiten zutenetako inork?

Bien bitartean, 2007an, piperrak eta tomateak kenduta, 2011rako agindu zizkiguten 144 etxebizitza sozialak piper eta tomate segitzen dute izaten, eta behar bada onerako. Ze, zergatik behar ditugu eraiki etxe horiek guztiak herrian esaten den beste etxe badaude hutsik?

Eta hala dago kontua, denok kexu.

 

ZER ESANA 0

2000ko martxoan, udaberriarekin batera, ZER ESANA kaleratu zen. Lekeitioko gazteena zela aldarrikatzen zuten azalean; barruan, baina, argi geratzen zen asmo zabalagoak zituztela. 

Milurteko berriaren ateetan, Sustraia eta Kostra iraungi eta 13 urtera, herritik sortutako aldizkari bat. Lekeition luzaroan mutu egon ostean, herri prentsaren deiadarra.

Gaiak, gazteen ardurakoak, eta, kasualitatez (edo ez), ekainean kaleratuko zen Dzanga berpiztuan agertuko ziren berberak batzuk.

 

 

Aldizkaria ikusi eta jaisteko, egin klik hemen: ZER ESANA 0

Eta garrantzitsuena, aldizkaria ez zen hiru-lauren burutazioa eta txapeladia: udarako beste zenbaki bat agintzen zuten, eta, azken orrialdean, parte hartzaileen zerrenda ageri zen . 

 

 

 

DZANGA 8

Dzanga 7a 1993ko ekainean kaleratu zen. Herri prentsa mutu egon zen Lekeition luzaroan, eta inork uste ez zuenean, 2000ko ekainean, Dzanga 8. Baina, Dzanga ez zegoen, bada, hilda eta lurperatuta?

 

 

Aldizkaria ikusi eta jaisteko, egin klik hemen: Dzanga 8

1999ko hauteskundeak Herri Batasunak irabazi zituen, eta Kultura zinegotzi Andoni Seijo zegoen. Bada, Dzanga berpiztea Andoniri diogu zor. Andonik zenbait lagun bildu zituen bere inguruan (ale honetarako Gerardo Zabala, Jabi Zabala, Jon Andoni Okamika eta Bittor Txakartegi engainatu zituen) eta berriro kaleratu zuten Dzanga. 2003ra bitartean beste 8 zenbaki kaleratu zituzten. 

Gainera, 2000ko martxoan Zer Esana Lekeitioko gazteena!!! izeneko aldizkari bat kaleratu zen eta udarako beste zenbaki bat agintzen zuten. 

Egoera aldatzen ari zen. 2000 urtearen efektua pozgarria izan zen Lekeition prentsa lokalaren aldetik. Hutsetik bira, ha zelako pausua!

 

Aldizkarigintza

Lekeitioko Udaletik 4.a, eta azkena. Kitto. Egileek berek idatzi zuten euren epitafioa Eskualdeko aldizkarirantz izenpean. -rantz. Nora zoaz, nora goaz bide galdu honetatik...

 

Prentsa lokala goraka, eta Lekeition kontrako bidean: desagertu. Ordurako, galduta zeuden sekulan santan Sustraia, Kostra eta Dzanga (bigarren bizialdi bat izango zuen 1999-2003ko legegintzaldian).

Lea-Artibai eskualdeko aldizkari bateratu bat amestu zuten, baina asko geratzen zen oraindik Lea-Artibai eta Mutrikuko HITZA agertzeko.

Zabaldu zen bestelako paper inprimaturik: Lekeitio Kirol, Tximistakadak, ikastolako Dzingoa, baina herri prentsa hamar urtez egon zen mutu.

Dzangaren bigarren bizialdiarekin batera, 2000. urtean, ZER ESANA agertu zen (Lekeitioko gazteen ZER ESANA), produktu txukuna eta garai berrietako teknologiak aprobetxatuta egindakoa: inprentan eta azala koloretan. Baina, hark ere bi-hiru urte eutsi zion. Harrezkero, herriko prentsari dagokionez, basamortua.

Lea ibarrean Jeurt! aldizkaria izan da, eta  Lekeition bertan musikari begirako aldizkari espezializatu bat: Kitzika. Besterik? Bada...

Aurrerantzean, bigarren aroko Dzangak, Zer Esanak eta Sustraiak jartzen ahaleginduko gara. Eskuratzen ditugun neurrian; izan ere, 50 Sustraiak ez dira erraz lortzen eskatuta ditugun arren. Kitzikarik ez dugu bakar bat ere zoritxarrez.

Horiekin batera herrian zabaldu diren bestelako hainbat eskuorri ere jarriko ditugu. Ditugunak.

 

 

 

Pescaderia Félix

Lorenen eta Xabierren argazkiez gain, bada besterik interesgarri Lekeitioko Udaletik 4an.

Egoera txarrean dauden etxeak, Hirigintza Komisioaren kezka nagusia izeneko artikulua dator 11.-13. orrialdeetan.

 

Eta honako berba hauekin hasten da

 

Ez igurtzi begirik, ondo irakurri duzue-eta: 1991ko irailaren 15ean erori zen Bixkokaleko 31. zenbakiko etxearen teilatua, handik gutxira bota zuten lurrera, eta hormak bakarrik geratu ziren tente. Aldamenekoa, 29a, ere sasoi hartan deklaratu zuten aurri-egoeran. Harrezkero, 2024ra arte, orube huts eta zikin bat egon da leku horretan. 32 urte.

Gero, Dendari kaleko 34a eta 32a bota zituzten. Eta han egon dira: jabeak ez zirela beren artean ados jartzen, arkeologia-hondarrak aurkitu zituztela... 32 urte.

Hirigintza Komisioan arduratuta zer gertatuko egoera txarrean zeuden etxe haietan. Gero gerokoak.

Honek guztionek begira eman digu, gogor eman ere. Indargarri, artikuluarekin batera argazki bat dator: garabidun kamioi bat lanean Bixkokaleko 31. zenbaki horretan.

 

 

Eta argazki horretan, xehetasun zirraragarri bat: PESCADERIA FELIX. Bixkokaleak bizia zuenean eta dendaz josita zegoenean, harategi bat eta arraindegi bat zeuden: harategia, Ramon Zubizarretarena eta arraindegia, Felix-ena (ez dakigu abizena), ez bata ez bestea Lekeition jaioak, baina biak lekeitiarrak. Felixek eta emazteak seme bat zuten adoptatua, Felix hura ere. Bada, Felix (Maixu Txatuenian ikasten zuen, eta ikasle ona zen por tzierto) semeak arazo bat zuen bihotzean, eta ezinbestekoa zuen ebaketa egitea. 12-13 urte zituela egin zioten. Ez zuen 14rik bete.

Hil zen Felix, eta lan baino egiten ez zuten senar-emazte bi haien munduak eta bizitzak ez zuen egin hobera. Azkenenan, beren jaioterriko bidea hartu zuten, Avilarantz. Peskateria han geratu zen, errotulua agerian zuela: PESCADERIA FELIX. Gero eta utziago, gero eta eroriago, azkenean narra egin zuen, Felixen eta haren familiaren irudi. 32 urte.

Eta argazki horrek, zerbait hautsi digu barruan. 

Malkoak euri balira...  

  

 

Gizon bi

Lekeitioko Udaletik 4an, badira argazki bi, bata bestearen ondoan jarrita, barrua astindu digutenak. Ezkerrean, Loren Arkotxa Ondarroako alkate ohia, eta eskumakoan, Xabier Txakartegi Lekeitioko alkate ohia, Lea-Artibaiko mankomunitateko lehenego bi lehendakariak, legegintzaldia erdibanatuta. 

Erraz irabazten zituzten hauteskundeak: biak izan ziren alkate hiru legegintzalditan (Xabierrek laugarrena ere irabazi zuen, baina HB-ren eta EA-ren arteko hitzarmenak alkatetza kendu zion). Xabier demokrazia aldiko lehen alkatea izan genuen eta Loren, Udalbiltzako lehen lehendakaria.

 

 

Loren duela astebete zendu zen eta Xabier, 2019an. Gizon gogoangarri bi.

 

Jabi Goitia Kabi

Lekeitioko Udaletik 4an, Jabi Goitia Kabiren heriotzaren berri ageri da, une hartan udalean aurkeztu zen mozioak zer aldarrikatzen zuen eta zer gertatu zen mozio harekin.

 

Ordukoetan sartu gabe, kontu berriagoez arituko gara. 2022ko azaroaren 10ean, Koldo Goitia orduko alkateak artikulu bat argitaratu zuen Lea-Artibai eta Mutrikuko Hitzan: Bizikidetzarako bidea egiten.

Bizikidetzarako bidea egiten. Koldo Goitia 

Artikulu horretan, honako hau idatzi zuen:

2022ko urriaren 25ko Lekeitioko Udaleko osoko bilkurak, barriro aho batez, Lekeition, biolentziaren edo indarkeria guztien eta giza eskubideen urraketaren ondorioz izan diren biktima guztiei, egia, justizia, erreparazioa eta merezitako aitortza adierazteko, urtero Memoriaren Egunean, azaroaren 10ean, ikurrina masta erdian jarriko dela onartu genuen.

Ez dakigu orduko ebazpen hartan herriko biktima guztien izen-abizenak zerrendatu ziren. Baina, paragrafo bi beherago, Koldo Goitiak berak izendatzen ditu, zuzen-zuzenean, biktima horiek, eta, hara, biktima bat falta da: Jabi Goitia Kabi! Zergatik ote da? Erailak bakarrik gogoratu nahi dituelako? Ez ote da, bada, Kabi Goitia biolentziaren biktima? Zatikako bizikidetza batekin konformatzen ote da Koldo Goitia?

Hori nahikoa ez eta, Lekeitioko EAJ-PNV-ek bere faebook-ean, 2024ko azaroaren 10ean, Memoriaren Egunaren harira, arrasto berean segitzen du: biktima guztiak aipatu eta "justizia, egia eta erreparazioa bermatzeko lanarekin jarraituko dugu" aldarrikatu, eta beherago Jabi Goitia erabat ahaztu. 

70-80-90eko hamarkadetan, izugarrikeria handiak gertatu ziren herri honetan, eta denak, batera edo bestera, biktimak izan ziren. Eta horretaz ez bagara ohartzen edo ez badugu ohartu nahi, nekez egingo dugu aurrera bizikidetzarako bide horretan.

Guk dakigun bat bere eginkizunetatik bota zuten (edo joanarazi egin zuten, berdin dio) Koldo Goitiaren beraren agintaldian 2022ko adierazpen hura baino 10 urte lehenagotik gauza berak ozen aldarrikatzearren.

Halakoak pasatzen dira aldarriak aldarri huts direnean: politagoak dira nik esaten ditudanean zuk esaten dituzunean baino.

 

 

Lekeitioko Musika Banda II

158 urteko historia. 158 horiek Fernando Garateak finkatu ditu, luze eta sakon aztertuta Bandaren nondik norakoak. Ikerketa horren emaitza hitzaldi gogongarri batean eman zigun Azkue aretoan, eta Kurik 4an idatzi. Han dago irakurri nahi duen edonoren eskura.

Lekeitioko Musika Banda. Fernando Garatea, Kurik 4

Eta, horrez gain, bada dokumental bat Bandakoek beren 150. urteurrenean egindakoa.

 

Disfrutatu, ez dakigu-eta noiz izango dugun berriro modua.

 

Lekeitioko Musika Banda I

Atzo, berbaroa herrian. Zer pasatu ote da?

Eta bat batean, di-da (itxuraz aspaldiko kontua den arren), 158 urteko historia lohietara

Komunikatu osoa irakurtzeko, egin klik hemen: Lekeitioko Musika Bandako kideen komunikatua 

Eta guri zerbait hautsi zitzaigukean bihotzean, kra.

Zaharrak berri gure herrian.

Ene begiek ez dute malko isurtzeko gogorik

 

Txu-txua gora, txu-txua behera, txu-txu gehiagorako bidea

Testu-analisia egiteko modukoak dira bata zein bestea. Guk, egin dugu, bada, geurea, eta, muturrak okertuta, geure ondorioak atera.  Ez gara hasiko, ordea, ondorio horiek hemen azaltzen (ez gogorik ez dugulako; kontrara, senak egiteko eskatzen digu). 

Hor, kuku, beste aldean inor bada, irakurri, eta egin kontu.

 

LEKEITIOKO UDALETIK 4

 

 

Aldizkaria ikusi eta jaisteko, egin klik hemen: Lekeitioko Udaletik 4

Lekeitioko Udaletik 4 1991ko abenduan kaleratu zen. 4.a eta azkena. Sosak amaitu, eta akabo aldizkaria. Pena; izan ere, udalean eta  inguruan zer gertatzen zen jakiteko modu bakarra genuen. Ez dena, baina herritarrok gauza askoren jakinaren gainean jartzen gintuen.

Gai potoloak daude: etxebizitza, irakaskuntza, herriaren garapen urbanistikoa...   Eta interesgarriak, ikusteko zer egin den, zer ez, zer geratu den denboran ahaztuta, zer pentsatzen zen egitea eta zer den orain...

Etorriko gara gaiotara hurrengo egunetan. Oraingoz, disfrutatu azken zenbaki hau.

Etxebizitza

Atzo, Patxi Entziondo Batarrita arkitektoak Hirigintza-garapenaren bilakaera Lekeition (1939-1960) berbaldia eman zuen Azkue aretoan. Kontu askoz aritu zen (azkenean labur geratu zitzaigun), eta tartean etxebizitza sozialen gainean egin zuen berba: Casas Baratas (1954), san Andreseko etxeak (1973) eta Trinkete aurrekoak. 

Arranegi bueltako etxeak, sasoi hartan behintzat, ez ziren oso osasungarriak: argi gutxi (bat ere ez esatearren) barruko geletan, eta horren ondoriozko hezetasuna, batez ere. Eta horri konponbidea eman nahian edo egin omen ziren lehenengo etxebizitza sozialak Lekeition: Casas Baratas-ekoak. Leiho zabalak eta gelak argiztatuta. Aurrerapen bat.

Baina, etxe haiek egin zituztenek ez zuten gogoan hartu beste baldintza bat: pertsonako zenbat metro karratu behar zen gutxienez. Poxpolo kaxak egin zituzten, eta, hala, batzuk etxe haien sotoetan bizi ziren goiko pisuan lekurik ez eta. Hartu kontuan sasoi hartan familiako 3-4 seme-alaba izaten zirela. 

60-70eko hamarkadetan, Lekeition edonondik urrun geunden: bide eskasak hara-hona ibiltzeko, Autxagane tontorra zen bihurgunez josia (gaur gane du izenean, baina han ez dago aldaparik). Pentsa, Markinako Eskola Laboralera joaten zirenak bertan geratzen ziren astean zehar, eta 18 kilometrora bakarrik dago (Milloi ere ez zen gaur egunekoa). Eta, zer esanik ez, kanpoan lan egiten zutenak kanpoan geratzen ziren bizitzen. Gauzak aldatu egin dira: bide hobeak, Autxagane ez da mendi ez bihurgune, Trabakun ez dago errebueltarik ere, eta Trabakutik aurrera autopista daukazu. Beraz, kanpoan lan egin arren, langile horiek guztiak, nagusi zein gazte, buelta egiten dute herrira, eta etxebizitzaren arazoa areagotu egin da.

Lekeitioko Udaletik 3an, etxebizitza sozialei buruz galdetu zen. Hona erantzun bi. Intentzio txarrik gabe, baina galderak erantzuna baldintzatu zuen.

Aitorrek, esate baterako, galderari erantzun zion

 

Agurtzanek, berriz, arazoa bere gordinean planteatu zuen:

 

Kontuak kontu, arazoak bere horretan segitzen du.

 

Urteak joan urteak etorri ez dirudi konponderik jarri zaionik: arazoa handitu eta handitu baino ez da egin eta herrian egingo diren hurrengo etxeek (Frailekietan eta Beitian) ere ez dute ezertan lagunduko ez dira-eta gazteen eros ahalmenerako. Turismo basatiaren kontra omen gaude. Bai? Aspaldiko aldarria da, Baina aldarri egiten duenak aldarri besterik ez du egiten, aldarrian geratzen da. Denok dakigu norentzat dira etxe horiek.

 

Txin txin, txin txin, diruaren hotsa...

 

Kartel horietako euskara ereduaz (lekeitiarkeriak eta ahozko hizkuntzaren esateko moduak) hurrengoan egingo dugu berba.

 

 

Cavaillé-Coll

Txin txin, txin txin, diruaren hotsa...

Total, dana da musikia. 

Bai, Lekeition Cavaillé-Coll¹ organo erromantiko zoragarria daukagu, estatuan jarri zen lehenengoa. Jose Jabier Uribarrenek eta Maria Jesus Agirrebengoak 1855ean herrirako erosi zutenetik (Fernando Garateak dixit Kurik 4an) makinatxo bat bide egin du harrezkero.

Guk, eskuorri hau bakarrik jartzeko asmoa genuen, baina kazetaritzan (eiona barre) egunerokotasunak...

 

Eskuorria eskuratzeko, egin klik hemen: Musikaldia Lekeitioko Cavaillé-Coll berriztatzean

Urteen joanak kalte egin dio (nori ez?), eta konponketak behar izan ditu. Azkenak, 1977an eta 1990ean. Gaur arte. Eta gaur, egoera larrian dago eta konpondu beharra dauka joko badu. % 40an omen dago, eta zuzenean sentitu genuen galera hori martxoaren 29ko kontzertuan.

Herritar batzuk antolatu egin dira, eta Lekeitioko organoaren lagunak elkartea sortu dute konpontzeko lanak ordaintzekko behar den dirua batzeko. Hortik larunbateko emanaldia.

 

Eta, jakina, dirua ipini behar denez, hautsak harrotu dira herrian: Norena da organoa? Pribatua bada, zergatik jarri behar dugu dirua herritarrok? Ez baduzu dirurik jartzen, ondarea gordetzearen kontra zaude! Dirua herriak ipintzen badu, izan dadila jabegoaren parte bat gurea!

Gero eta katoliko gutxiago egotearen ajeak.

Auzolanean hainbat gauza egiten dira gure herrian (azkena, Jose Arrueren Itxasgaña txakolina koadroaren erreprodukzioa Santa Katalinako bide zaharreko aterpean Lagunkoia taldearen eskutik), eta organoaren aldekoa ere herri ekimen bat da. Alde batekin: oraingo hau jabego pribatuaren aldekoa da. Eta Elizagaz eskarmentua hartutakoak gara gurean: gogoratu, bestela, zer gertatu zen Gizarte etxeagaz.

Kontuak kontu, herriko ondarearen aldeko Atabaka elkarteak ere eman du omen du bere iritzia: norbait ondarea berreskuratzeko, kontserbatzeko eta zabaltzeko lanean ari bada, haiek alboan egongo dira jabea edozein dela ere. 

Ez dira berba txikiak ondarea berreskuratzeko, kontserbatzeko eta zabaltzeko horiek. Zabaltzeko horrek adiera diferenteak ditu: bat, hedatzeko, eta bestea, zabalik egoteko. Bigarren hori interesatzen zaigu guri. Izan ere, zergatik egoten da elixia beti zarratuta elixkizunetarako izan ezik? Zenbat lekeitiarrek bisitatu du Zubietako jauregia? Ez dute zabaldu behar, bada, urtean birritan edonork bisitatzeko moduan? Zergatik du sarrera moztuta (eta beraz, pribatizatuta) Lumentzaren magaleko herri bideak?

Organora bueltan, Elizak ez omen du eskatu konpontzeko. Jakina, hori baino txori abilagoa da: ohartuko dira herritarrak eta arduratuko dira haiek.

Eta guk, kokolo-kokolo, konpondu egingo dugu. Zer erremedio. Eliza desegin eta ondarea saltzen ez duten bitartean, organoa gurean egondo den esperantzan.

Baina ezin dugu ahaztu Gizarte etxearena: elizak ederra negozioa egin zuen harekin.

(1) Euskera txukunagoan ere idatzi daiteke, eta ez Lekeition txukun-ek daukan esanahian.

 

Elixapia, Elixia...

Martxoaren 29an, Gamixen (Juan Luis Plaza) komiki bat jarri genizuen eta joko bat proposatu. 

Egunkari-aldizkarietan, 7 aldeen jokoa kartzen dutenean, hurrengo zenbakian jartzen dute erantzuna. Gu ez gara gutxiago, eta gauza bera egin dugu: erantzuna Lekeitioko Udaletik 3an daukazue. 

Baten batek aldea igarri ez badu edo ez badu topa, hemen daukazue:

 

Elixapian berjia ipini zuten. Hormarik hormaka eta kalabakaka ibiltzen ginen toki hura itxi egin zuten. Akabo gauez ilunetan eta kontu kontari pipak jaten egotea. Lehen leku asko herrian halakoetarako,, eta...  

Diru publikoa erabili zuten jabego pribatu-edo zena pribatuago egiteko. 10 milioi pezeta, hau da, 60.000 euro. Gaur egun, aparkatzeko partzela bat erosteko ematen du, baina etxe bat erosteko beste zen 1991n.

Udalak berehala ohartu zen jokaldiarekin eta bide beretik ekin zuen: Kontzijopia itxi zuten. 

Txiza omen zen arazoa. Horrexegatik daukagu herria komun publikoz beteta gaur egun.

Gero, teilatua konpontzeko beste 25 milioi. Antza, baten bat beldur zen, Asterix eta Obelix eta haien herrixkako gainerako galiar guztiak bezala, zerua ez ote zitzaion/zitzaien/zitzaigun buruaren gainera etorriko.